Hoogste punt op weg naar Roncesvalles

Eergisteren aangekomen in Saint-Jean na een mooie tocht vanaf het landelijke Ostabat. De hectische drukte in Saint-Jean viel tegen. Loek zou nog een extra dag blijven om uit te rusten en postzaken te regelen, maar hij zag hiervan af en wilde de volgende dag verder. Hij haalde mijn pakje met nieuwe spullen op bij de post en ging wat winkelen. Een nieuwe broek. Hij stuurde zijn slaapzak en nog wat spullen naar Nederland, maar daar kreeg hij gisteravond al spijt van, want voor het eerst kreeg hij het koud onder een dekentje en trok zijn bovenkleren aan. Saint-Jean is een klein stadje, waar veel mensen uit heel de wereld de pelgrimstocht starten. Veel herbergen, winkels, terrasjes en eethuizen. Je moet ervan houden. Zoiets als Valkenburg in ons Zuid-Limburg. Wel een slag kleiner. Een prachtige steil naar beneden lopend straatje met aan begin en eind een oude stenen poort. Links en rechts mooie Baskische huizen. Beneden een oude donkere kerk, waarvan de toren deel uitmaakt van de stadspoort. Daarachter de brug over de Nive. Een bruisende bergstroom. Een van de Franse metgezellen verloor daar zijn bril, die met een plakbandje gerepareerd was. Hij ging naar beneden in zijn onderbroek de stroom in om de bril te zoeken, terwijl zijn maat dit filmde voor zijn vrouw. Lachen dus.
Bekijk het korte filmpje om een indruk te krijgen van Saint-Jean-Pied-de-Port:
https://www.youtube.com/watch?v=6CUE6JvaDzk&feature=related
Buitenom dit oude centrum dus veel drukte, ook van autoverkeer.
De volgende dag besloten Loek en zijn maats dus na nog wat boodschappen doen de klim over de Pyreneeënpas te beginnen. Er zijn twee wegen naar het Spaanse Roncesvalles: een via de asfaltweg voor auto's en fietsers en de Route Napoléon voor de voetgangers. De laatste ligt het meest voor de hand. Die andere weg doe je, als het te gevaarlijk is daarboven. Bij sneeuw in mei bijvoorbeeld. Hij is 25 km lang en klimt van 200 m naar ruim 1400 m. Onderweg slechts twee herbergen. Ze kozen voor Refuge Orisson. Dit is al na 8 km. Achteraf had Loek makkelijk tot Roncesvalles kunnen lopen. Ze gingen wat later weg, maar ook nog iets te gehaast, want Loek moest weer terug, want er was iets vergeten. In deze herberg dus slecht geslapen, vanwege kou. Immers hij had zijn slaapzak teruggestuurd.
Vanmorgen aanvankelijk licht bewolkt, maar door het stijgen wel steeds mooier uitzicht. Tegen 12 uur bereikten ze Pas Lepoeder ruim 1400 m. Prachtig uitzicht! Hierna steil afdalen langs een pad van ongeveer 4 km naar Roncesvalles (je begrijpt dat ze intussen de grens tussen Frankrijk en Spanje al waren overgestoken). Beneden komen ze bij Col de Ibañeta waar de asfaltweg vanaf Saint-Jean er weer bij komt. Daar is een kapel en een gedenkteken, dat herinnert aan de slag bij Roncesvalles in de tijd van Karel de Grote. Zijn paladijn Roeland ging hier ten onder in zijn strijd tegen de Moren. Volgens de historici tegen de Basken, die boos waren, dat hij Pamplona had laten verwoesten. Later kwam op deze plek een beroemde abdij die heel lang pelgrims opving, maar die is er ook niet meer. Even verderop is later een andere abdij gebouwd, waar je nu, in het Nederlands als je wilt, want er werken Nederlandse hospitaleros, wordt opgevangen. Een kolossaal gebouw met twee kerkjes. Verder staat er een hotel en nog een restaurant, maar dan heb je het wel ongeveer gehad met Roncesvalles. Accomodatie dus voor de grote stroom pelgrims, die hier aankomt uit Saint-Jean of hier in Spanje begint met de tocht der tochten.
Loek gaat met zijn makkers hier overnachten.
Hierna is het nog niet af met klimmen en dalen en in de Pyreneeën verkeren. Roncesvalles ligt op 950 m. De komende 22 km zakt dit tot even boven de 500 m. Door veel bosjes en langs bruisende stroompjes, maar ook door schitterende boerendorpen met monumentale Baskische boerderijen. Met genoeg slaapgelegenheden onderweg.
Zo is Loek nu echt op de Camino Frances, d.i. de Weg van de Franken (of Fransen). Even verder voorbij Pamplona komt nog één andere weg uit Frankrijk hierbij, die vanuit Arles.

Tussen acht en halfnegen belde Loek me nog even.
Ondanks het vroege uur dat ze aankwamen in Roncesvalles, schreven ze zich erg laat bij de kloosterherberg in. Een Duitse vrouw, die vroeger de camino ook wel had gelopen, gaf verkeerde informatie. Ze dachten, dat ze in de oude herberg moesten zijn, maar die is al jaren dicht en wordt omgebouwd tot museum. Gelukkig was er net nog plek in het hoofdgebouw van het klooster op de derde verdieping. Met hanenbalken, géén stapelbedden, met schotjes tussen de bedden. Wel spijtig, dat Loek die dure slaapzak heeft teruggestuurd. Nu moet hij in zijn binnenlakenzak gaan liggen en maar hopen, dat er ook nog ergens een deken is. De lummel die dit weer geadviseerd heeft om die slaapzak weg te doen, is niet goed wijs geweest.
Ze hebben heerlijk gegeten van een pelgrimsmaaltijd met pasta, groenten en vis. Wijn erbij. In het restaurant aan de overkant.
Morgen moeten ze om acht uur weg zijn. Onderweg nemen ze een desayuno (=ontbijt) in een van de dorpen. 22 km verderop ligt Zubiri. Daar wordt overnacht. Er zijn twee albergues (=herbergen), een particuliere herberg en twee pensions. Is dit vol dan naar een volgende dorp Larrasoaña. Waarom zoveel slaapplekken? Er komen per dag wel 300 pelgrims binnen deze dagen. Met bussen tegelijk soms. Het is een industrie hier.